นอกจากชื่อตัว ชื่อรอง และชื่อสกุลตามที่กำหนดไว้ในพระราชบัญญัติ ชื่อบุคคล พ.ศ. 2505 แล้ว ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นเครื่องประกอบของชื่อ นั่นก็คือ คำนำหน้านาม คำนำหน้านามที่ใช้อยู่ในปัจจุบันก็มี เด็กชาย เด็กหญิง นาย นาง และนางสาว แต่ในอดีตนั้น คำนำหน้านามมีหลากหลาย ใช้จำแนกทั้งเพศชายและ เพศหญิง และใช้จำแนกสถานะทางสังคมของแต่ละคน เป็นต้นว่า ผู้ชายสามัญที่เป็น ไพร่ ไร้บรรดาศักดิ์ ก็จะมีคำนำหน้าว่านาย หากเป็นหญิง เรียกคำนำหน้าว่าอำแดง นอกจากนี้ ยังมีคำนำหน้า อ้ายและอี ใช้กับข้าทาสหรือเชลยชายหญิง ตราบจนสมัย รัชกาลที่ 6 จึงทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ตราพระราชกฤษฎีกาขึ้นฉบับหนึ่ง เมื่อปี พ.ศ. 2460 กำหนดให้ใช้คำนำหน้านามตามแบบที่ใช้กันอยู่ในปัจจุบัน